Waarom mijn eerste oudergesprek soms twee uur duurt

En waarom dat tijd is die ik met liefde investeer

Mijn eerste kennismakingsgesprek met ouders kan zomaar twee uur duren.
Wat? Ja, echt.
En het is het dubbel en dwars waard.

Niet alleen omdat ik daardoor later in het traject minder tijd nodig heb en effectiever kan schakelen,
maar vooral omdat het makkelijker wordt om alle partijen vóór dezelfde kar te krijgen.

De emmer is vaak al vol

Veel mensen beseffen niet hoe vol met emoties de emmer van ouders vaak zit
tegen de tijd dat er een MDO of interventietraject gestart moet worden.

Met gevoelens van frustratie, boosheid en onbegrepen zijn —
terecht of onterecht.
Maar ook met zorgen, verdriet en angst:
doe ik het wel goed, ben ik te streng, te zacht, te laat?

Intense beleving is zelden alleen van toepassing op het kind.
Ook ouders zitten vaak midden in dat proces van spanning en machteloosheid.

Botsende werelden

Die beleving laat zich moeilijk verenigen met de dagelijkse realiteit binnen zorg en onderwijs,
waar tijd zo ongeveer het meest schaarse goed is geworden.

Die combinatie – grote emotie en weinig tijd –
leidt vaak tot gierende miscommunicatie en polarisatie:
wij tegen zij.
En zodra dat gebeurt, verharden de standpunten,
aan beide kanten van de tafel.

Ruimte voor leegte en ontmoeting

Door ouders de tijd te geven om even “leeg te lopen”,
ontstaat er ruimte voor herkenning en erkenning.

Ruimte om te zien dat er aan de andere kant óók betrokken mensen zitten.
Ruimte om de oorspronkelijke behoefte weer te voelen,
en van daaruit de vraag zó te stellen dat die beter gehoord kan worden.

Maar vooral: ruimte om te mogen ervaren dat zij er als ouders wél toe doen.
Dat ze serieus genomen en onmisbaar zijn in het proces.

Dan zit je anders aan tafel,
en kun je beter horen wat er gezegd wordt.

Reflectievraag voor de lezer

Hoeveel tijd gun jij jezelf – of een ander –
om écht leeg te mogen lopen voordat het gesprek begint?