Delen
Er was eens een meisje, die in vol galop ter wereld kwam. Ze bruiste en ontdekte en voelde, en lachte zich steeds groter. De wereld was haar speeltuin. Tot iemand zei dat ze haar schoenen aan moest houden. Ze geen grapjes meer mocht maken. Ze steeds op dezelfde stoel, binnen dezelfde muren, dezelfde dingen moest doen. En dan nog n keer. Eigenlijk was het alsof langzaam, één voor één, steeds sneller haar strepen van haar afgepulkt werden.
Bijna vergat ze dat ze met heel veel Zebra kracht is geboren. En dat dat haar uniek maakt. Haar vachtje werd een beetje..mwah…een beetje vaal…niet echt wit maar ook niet grijs. Ze rende niet meer. Haar geschoende voeten konden alleen nog sloffen.
Gelukkig kon ze net op tijd ontsnappen naar een geheim Land, waar ze een deel van haar strepen weer terug vond. Nu draaft ze weer rond, en strekt soms zelfs haar benen in een galopje.
Vandaag is dat meisje jarig. Zullen we haar laten weten dat we niet kunnen wachten tot zij haar Zebrakracht weer helemaal terug vind?
Omdat de wereld meisjes zoals zij heel hard nodig heeft!
Als symbolisch kado plaats ik een maffe foto van een Zebra, en ik zou het te gek vinden als jullie dat onder dit bericht ook zouden doen.
Lief BlootPootje, fijne verjaardag! 😘
===========================
Nadat wij deze oproep op facebook plaatsten regende het Zebra foto’s, filmpjes en gifjes.
Het beeld van de wilde ongetemde zebra die zich gedwongen voelt om elke dag dezelfde rondjes te lopen spreekt voor veel mensen tot de verbeelding.
Ook voor een leerkacht biedt het inzicht en komt er meer begrip en ruimte om ogenschijnlijk kleine gewoonten en regels zoals bijvoorbeeld: “schoenen aan in de klas” weer eens waarde gedreven onder de loep te nemen.
Hoe belangrijk zijn die schoenen als het voor een specifiek kind symbool is komen te staan voor een laatste stuk zelfbeschikkingsrecht?
